Epilog

   Leżę na łóżku. W pewnym momencie czuję, jak ciało mi się prostuje, a kończyny drętwieją. Oddycham coraz wolniej, serce nie łomocze już jak dawniej. Tylko spokojnie tyka. Już nie czuję bólu. Czuję jeszcze tylko lekki powiew wiatru z otwartego okna, który delikatnie muska moją skórę. Wszystko stopniowo się zatrzymuje. A ja się uśmiecham.
   "Już czas" - słyszę. No tak, już czas.
   Nagle nie czuję już nawet opływającego mnie powietrza. Przez chwilę nie czuję zupełnie nic.
   Unoszę się do góry, zostawiając za sobą cały świat. Razem z moim ciałem, które nie będzie mi już potrzebne.
   Ląduję.   Znajduję się przed bramą. Dobrze wiem, co robić, chociaż nikt nigdy mi nawet o tym nie wspomniał. Idę przed siebie.
   Uśmiecham się niepewnie do mężczyzny, który przed nią stoi. Odpowiada mi również uśmiechem oraz lekkim kiwnięciem głową. Brama się otwiera. A ja wkraczam do innego świata.
   Po samym wejściu muszę zmrużyć oczy. Oślepia mnie blask bieli bijący od każdej rzeczy i każdej powierzchni, znajdującej się w tym miejscu. Oddycham czymś o wiele czystszym i bardziej orzeźwiającym od powietrza. Tak, nawet zwykłe oddychanie jest tutaj przyjemniejsza...
   Kiedy mój wzrok już trochę bardziej przyzwyczaja się do barwy otoczenia, zauważam przed sobą sześć postaci. Postaci, które idą w moją stronę. Stąd nie widzę ich twarzy, ale doskonale wiem, kto do mnie zmierza.
   - A jednak - pierwszy odzywa się Oliver, po czym mocno mnie przytula. - Jednak udało ci się beze mnie wytrzymać - uśmiecha się. - I to całe siedemdziesiąt sześć lat. Chociaż wcale po tobie tego nie widać... Właściwie, nawet wymłodniałaś trochę od tamtej pory.
   No tak. Spoglądając na siebie, zauważam, że znów wyglądam, jak piętnastolatka. I tak też się czuję.
   - Witaj ponownie - mówi Andy i tym razem to on mnie uściska.
   A ja nadal milczę. Odpowiadam na to wszystko jedynie uśmiechami, bo nie mam pojęcia, co powiedzieć. Jak widać, umysł nastolatki także do mnie powrócił.
   - W sumie to widzieliśmy się wcale nie tak dawno, ale nie martw się - podchodzi do mnie Jesse. - I tak nie mogłem się doczekać - mówi mi na ucho.
   Następnie przychodzi Jessie. Tak, przychodzi. Ale ona także się nie odzywa, więc nasza "rozmowa" polega tylko na wymienianiu się uśmiechami.
   I na koniec przychodzą oni. Przybliżają się i oboje na raz przytulają. Rodzice.
   - Tęskniliśmy - mówi tato.
   - Tak bardzo tęskniliśmy, Addie - mama płacze ze szczęścia.
   Wszyscy wyglądają tak, jak to właśnie chciałam ich pamiętać. Nie jak starzy, pomarszczeni i zabliźnieni ludzie. Mama i tato mają po trzydzieści pięć lat, a wszyscy moi przyjaciele po piętnaście. I to mi się podoba.
   - No chodź, Add! Oprowadzimy cię! - krzyczy do mnie Oliver i razem odchodzimy.
   To niesamowite, że historia, która miała tak okropne początki, może się tak cudownie zakończyć. Obecnie nie mogę uwierzyć w to, że kiedyś całymi dniami tylko płakałam i tępo wpatrywałam się w ściany mojego własnego pokoju. Nie mogę tego sobie uświadomić zupełnie tak samo, jak wtedy nie mogłam zrozumieć, że wszystko może jeszcze się odmienić. A jednak - stało się. I dziękowałam za to Panu Bogu każdego dnia.
   Każdego dnia dziękowałam za to, że dostałam siłę i nadzieję. Nadzieję właśnie na to, że wszystko ma szansę jeszcze się ułożyć. Bo kiedy ma się nadzieję, nawet tą najmniejszą z najmniejszych, to wystarczy, żeby we wszystko uwierzyć i najzwyczajniej na świecie się zmienić. Tak po prostu - z dnia na dzień.

   Przez całe swoje życie nauczyłam się między innymi jednej, najważniejszej rzeczy - że prawdziwych przyjaciół ma się dosłownie na całe życie. A nawet na jeszcze dłużej.

--------------------

No i takie mamy zakończenie :') No tak, to już koniec... Został mi jeszcze do napisania tylko taki końcowy post :) Mam nadzieję, że epilog się podoba i że wszystko jasne :) Proszę Was o to, żeby oprócz oceny epilogu dołączyć także opinię ogólną o całym opowiadaniu :D Byłabym bardzo wdzięczna :3

Dziękuję za czytanie i komentowanie, to takie kochane ^__^