13

   - Nie no, wszystko zepsułem! - Oliver wyglądał, jakby zaraz miał się rozpłakać. - Mówiłem, że się do tego nie nadaję!
   - Spokojnie, przecież to jeszcze nie koniec - kobieta jak zwykle nie okazywała nawet cienia zdenerwowania, smutku czy zwątpienia. - Właściwie, to dopiero sam początek...
   - No tak, ale oni mogą się wkurzyć! Już się zgodzili, a ja tylko zaczynam i robię z tego wszystkiego coś jeszcze gorszego, niż było!
   - Na pewno wymyślisz jeszcze coś mądrego, by to naprawić - kobieta się uśmiechnęła.
   - Co? Coś wymyślę?! Nie! Koniec z tym, poddaję się! - Oliver usiadł na ziemi. - To TY jesteś idealna do tego zadania, nie ja!
   - Ile razy mam ci powtarzać, że bardzo chciałam, ale nie mogę...? - ona nadal nie była na niego zła. - Musisz sobie poradzić. Sam.
   - Ale jak?! Kompletnie nie mam pomysłu, jak to wszystko teraz odkręcić! Już na jeden pomysł wpadłem! Też miał być niby taki genialny...
   - Pamiętaj, dla kogo to robisz. Ona nie pozwoliłaby ci się poddać. Nigdy, w żadnej sprawie. To była dopiero pierwsza część, pamiętaj. Przed tobą jeszcze dużo roboty. Nie możesz teraz tak nagle zrezygnować. Przecież wiesz, do czego może to doprowadzić - na samą myśl o tym uśmiech kobiety zniknął z jej twarzy. Zamiast tego pojawił się wyraz zaniepokojenia.
   - No... Tak... Ale ja nie dam rady sam, naprawdę! - Oliver znów stał naprzeciwko swojej rozmówczyni.
   - Dobrze, podpowiem ci, co masz robić. Ale obiecaj mi proszę, że nie zrezygnujesz!
   - No okay... Postaram się. Ale to jedno z najgorszych zadań, jakie kiedykolwiek zostały mi powierzone. Nie wiem, czy uda mi się zmienić sytuację.
   - Wystarczy, że głęboko w to uwierzysz i trochę się postarasz, a wszystko wyjdzie idealnie - kobieta znów się uśmiechała. - A teraz chodź ze mną - rzekła i razem odeszli.

***** 

   - A co, jeśli ona znów nie uwierzy? Jeśli znów nie zrozumie? - Oliver siedział przy biurku i patrzył się na kobietę.

   - Ona jest bystra, zawsze taka była. Poza tym teraz chyba mamy odrobinę lepszy tekst. Bardziej odpowiedni - po raz kolejny przeczytała zdanie, które rano zapisała w swoim notatniku.

   Chłopak wziął białą kartkę i długopis. Zaglądnął do notesu.

   - Więc na pewno? Na pewno ten jest dobry? - Oliver spojrzał jej prosto w oczy.

   - Musisz wierzyć, pamiętaj - uśmiechnęła się do niego. - No pisz.

   Równym pismem przepisał zdanie na samym środku kartki. Następnie ją zgiął i włożył do bladoniebieskiej koperty, którą podała mu jego towarzyszka. Zakleił kopertę.

   - No to postanowione. Teraz trzymajmy kciuki... To znaczy wierzmy - uśmiechnął się do kobiety, wziął list do ręki i wstał z krzesła.

   Razem wyszli z domu, oboje z uśmiechami na twarzach, które pełne były bardzo potrzebnej nadziei.

***** 

   - To życz mi powodzenia... - powiedział Oliver i odwrócił się, nie czekając na odpowiedź.

   - Oliver! - powiedziała w ostatniej chwili kobieta, a chłopak się odwrócił. - Tylko bądź ostrożny - ostrzegła i uśmiechnęła się pocieszająco.

   Oliver wszedł do dużego budynku o śnieżnobiałych ścianach. On już tam czekał. Cicho się przywitali i mężczyzna po raz kolejny wskazał mu błękitne drzwi po prawej stronie.

   - Pamiętaj, że nie masz wiele czasu - wspomniał mężczyzna.

   Chłopak podszedł do drzwi. "Kolejny ważny krok. Tym razem nie mogę tego zepsuć." - pomyślał, otworzył drzwi i przez nie przeszedł.

--------------------

Więc przyszła pora na wprowadzenie kolejnych tajemniczych rozdziałów :) I jak się podoba? :D Wiem, że rozdział nie za długi, ale zbyt wiele do opisywania raczej nie było :P Czekam na wasze opinie :3